Güne Anlam Katmak

Havanın karanlığında yağmur şiddetini epeyce arttırmıştı, günlerdir depremle sallanan şehirde. Mesaisini bitirmiş, iş yerinden çıkmak için hazırlanıyordu Murat. Bir yandan Selim ile sohbet ederek servise doğru yürürken sıkıntılıydı. Evden çıkarken başım çok ağrıyor baba demişti küçük kızı, aklı kalmıştı evde. Dayanamadı evi aradı, aldığı cevap canını iyice sıktı. Eve gelince bir acile gidelim dedi kapatırken telefonunu.  Son zamanlarda küçük kızlarının sık sık baş ağrısı oluyordu, bu ağrıları önceleri soğuk algınlığına yormuşlardı eşiyle. 

Acil servisteki doktor biraz endişelendirmişti detaylı bakılmalı sözleri ile, net bir teşhis koyamamış, siz yarın polikliniğe gelin demişti. Sabah işten izin alıp soluğu hastanede aldılar. Tahliller, tomografi derken saatler ilerlemişti, doktor beklesinler demiş. Niye herkes bekletiyordu, neden sonuç çıkmıyordu. En zorudur belirsizliği beklemek, zaman geçmek bilmez. Kapı önüne çıktı sigara içmek için, tiryaki de değildi aslında.. Paket falan taşımazdı, orada bekleyenlerden aldığı bir sigara ile bunaltıcı bekleme salonundan uzaklaşmak istedi o an sadece.

Uzaklaşmak istediği hastane kasvetinden eşinin seslendiğini duydu, doktor çağırıyordu. Doktorun ilk sözlerini duyduktan sonra iletişimini kesmişti zamanla ve mekanla. Belli belirsizdi artık duydukları, doktor daha derin araştırmadan, daha büyük hastaneden bahsediyordu. Henüz 3 yaşındaki kızının kanser şüphelisi olduğunu söylüyordu ve ona bölgenin büyük araştırma hastanesi Ege Üniversitesine gitmesini, hastalığın daha detaylı incelenmesi gerektiğini söylüyordu.

Hastaneden çıktıklarında eşler birbirine bakamıyorlardı, her ikisinin de hayatlarında o ana kadarki en kötü anlar yaşanıyordu. Tedavi uzun demişti doktor, kimseleri yoktu yakındaki büyük şehirde, üstelik elde avuçta da yoktu. Gözlerinden sakındıklarına konduramıyorlardı, niye biz diye düşünüyorlardı. Oysa onlar da bu yazıyı okuyan herkesin başına gelme olasılığına sahipti, son bir saate kadar.

Ben hiç tanışmadım Murat ve eşi ile, hiç görmedim küçük kızlarını sayın okuyucu. Onlar benzer kaderi paylaşan ailelerden sadece biri. Oğlumun bebeklik yıllarında, doktorumuz lösemiden şüphelenerek testler yaptırmıştı, sonucu beklemenin zorluğunu iyi biliyorum. Yıllar önce teyzemin kızı geldi memleketten. Komşumun kızı onkoloji servisinde yatıyor beni götürür müsün dediğinde ilk kez yüzleştim bu hastalıkla. Dikkatli arkadaşlarım bilirler yazılarımdan, ben çocuklara hiç kıyamam, bu dünyadaki en zayıf noktamdır çocuklar. İlk gittiğimde çok kalamadım, o koridorlar beni boğdu adeta, duygularımın dışa yansımasına engel olamayacağımı anladığımda kendimi dışarı attım. Elimden geldiğince destek olmaya çalıştım yıllar boyunca, çoğu zamanda farkındalığımı kaybettim günlük hayatın suni gündeminde. 

Bir gece yine olasılık hesaplarının zorladığı bir şekilde yürüyememenin ne olduğunu kendi bedenimde hissettim. Niye ben sorusunu sordum, tıpkı Murat ve eşinin sorduğu gibi. Sonra bir iki kez daha sordum bu soruyu, eminim sizler de soruyorsunuz niye ben diye bir çok farklı zorlukla karşılaştığınızda. . Sayın okuyucu bu soruyu size daha farklı soruyorum, yarın sizin olmamanızın garantisi var mı? Bugünün henüz olasılık talihlileri yani ben, sen, o, sizler, yarın aynı olasılığın bu kez şanssızları olabiliriz.

Biliyor musunuz dün şubat ayının 15. günüydü. Yani "Çocukluk Çağı Kanser Günü"  Farkında olalım, küçücük de olsa farklılık yaratalım güne dair küçüklerimize. Umut ışığının küçük pırıltıları olalım ve onların tedavi sürecinde küçük bir gülümseme anı yaşatalım onlara. Tedavi süreçlerinde moral olalım, minik ellerinden tutalım onlar yaşama tutunmaya çalışırken.

Bundan bir kaç gün önce işyerimin düzenlediği bir akşam yemeğinde, arkadaşlarımdan birinin için için ağladığını gördüm, gözleri kızarmıştı. Bizimle bir konuyu paylaşmak istediğini söyleyip söze başladı. Ege Üniversitesi Onkoloji Servisindeki çocuklarımızı ziyaretini anlattı. Ailelerin maddi zorluklarından, çocuklarımızın hediyelere verdikleri mutluluk tepkilerini anlattı. Fotoğrafları, videoları bende var, ancak ailelerden izin alma ihtimalim olmadığı için burada paylaşamıyorum. Keşke paylaşabilseydim de o mutluluklarını görebilseydiniz. Özellikle ameliyattan yeni çıkmış ve çıktığından beri tepki vermeyen yavrumun, gelen ziyaretçilerinin getirdiği küçük mutluluğa verdiği tepkiyi görseydiniz dayanamazdınız. Yavrularım küçücük bedenleriyle yaşama tutunuyorlar. Yaşamın gündemi o kadar oyalıyor ki bizleri, zamanın yokluğundan ve stresten şikayet edip hemen yanımızda yaşananlardan soyutlanabiliyoruz. Sayın okuyucum, hepimizin olduğu şehirlerde aynı mücadeleyi veren çocuklarımız ve aileleri var. Küçük mutlulukları yaşatmak elimizde diyorum. Günlük koşuşturmaya bir küçük ara verip, hem kendimizin hem de onların gününe anlam katalım. 

Kahvemi yudumlarken çevremdeki güzel insanların, çalışma arkadaşlarımın ve iş yerimin farkındalığı geleceğe dair umudumu tazeliyor. Sağlıklı ve mutlu çocuklar geleceğimizi kuracaktır.

Görsel ve video sosyal medyadan alıntıdır.