Bugün Doğum Günüm

Bugün benim doğduğum gün...

Yaşam döngümde ilk zaferimi henüz tanımadığım aileme ağlayarak duyurduğum gün. O varolma savaşında ne düşündüğümü bilmiyorum, ancak şu anda kahvemi yudumlarken geçen yılların ardından uzun uzun düşünebiliyorum. Yaşam her duyguyu barındırıyor içinde, biliyorum ki kalan günlerimde henüz hiç tatmadığım deneyimlerim de olacak, yaşam kendi içinde sürprizlerini  doğuruyor.

İnsan dünyadaki günleri eskidikçe geçmişi daha çok anıyor. Ben de bu günlerde biraz daha geçmişime dönüyorum.  Resimlerime bakıyorum şu an, çok sevimli ve güzel çocukmuşum. Kendimi sevesim geldi, şurda olsa da öpsem dedim kendime. Hani herkes çocukken sarışındır ya sonradan saçlar simsiyah olmuştur, çok duyarız bu hikayeyi. Yok ben cidden sarışınmışım, durum az değişti bende yıllar geçtikçe, biraz koyulaşsa da hala sarışınım yani. Sevilen bir çocuktum, aslında evin en küçüğü olarak şımarıklığa müsait bir çocukmuşum da babam disiplinliydi sanırım, buna çok  şansım olmadı. Genelde istediklerim konusunda beni kırmazdı babam, bu noktada kendime de haksızlık etmeyeyim ,  efendiymişim küçükken.

İlkokulda genelde sessiz, ama derslerinde başarılı bir öğrenciydim. Öğretmenim aileme benim avukat olmamı önermişti, ben mühendis oldum. O yıllara dair hatırladığım çok kitap okumam ve futbola olan düşkünlüğümdü. Okuldan gelir gelmez ödevlerimi yapardım, üstümü bile değişmeden. Top oyanayacaksam dışarı, oynamayacaksam kitaba koşardım. Elimden kitap düşmezdi, gezmeye giderken bile elimde kitap olurdu. Doğum günlerimde sevdiklerim alsın diye kitap sipariş listeleri yaptığımı hatırlıyorum.  Saatlerce okuyabilirdim, saatlerce futbol oynayabilirdim. 

Henüz o yıllarda mesleğimle tanışmıştım, sevmiştim de. Lisede tercihim de bu yönde oldu. Bu konu hayatımdaki sınırlı sayıdaki pişmanlıklarımdan biridir. Geri dönme şansım olsa başarılı bir öğrenci olarak asla meslek lisesine gitmezdim. Tabii o yıllarda durum şimdikinden biraz farklı idi,  meslek liselerine sınavla girilirdi ve ben gerçekten iyi puan almıştım sınavda. Okulum meslek lisesi olmasaydı, meslek seçimim değişir miydi, sanırım hayır. Sadece ilerleyen yıllarda bazı taşlar yerine farklı otururdu, ben üniversite sınavına hazırlık aşamasında daha az yıpranırdım en yalın haliyle. 

Üniversite bana meslek kazandırmaktan öte hayatımın anlamını kazandırdı. Eşimle tanıştım. Ve ardından en değerlimiz oğlumuz. Yaşam akması gerektiği gibi aktı benim için de, hala da öyle akıyor. Güzel günler kadar sıkıntılı günler de oluyor yaşamın içinde. Yaşam kendi dalga formunu çiziyor. Kendi yaşamlarımızda bize biçilen rol, kader denilen maksimum ve minimum çizgiler arasında kendimizin ve dış etkenlerin belirlediği inişli çıkışlı zamanlarla geçip giden günlerimizin arasında, bu formun şekline kısmen müdahale etmek, bazen bilerek bazen de bilmeyerek. 

Hayatımı dönemlere ayırdığımda tıpkı çocukluk dönemimdeki beni sevdiğim gibi, okul yıllarımdaki beni de, otuz ve otuz artı yaşlarımda da kendimi de aynı şekilde seviyorum. İyi bir insan olduğumu düşünüyorum günün sonuna geldiğimde. Umarım tüm günlerin sonunda da fikrim değişmez. Mutlu muyum, olumsuz dış etkiler olsa da yaşamımın belli dönemlerinde, olumlu etkiler de oldu elbet. Dengeye koyduğumda benim otuz artı yaşlarıma kadar mutluluk daha ağır basıyor, rahatlıkla mutlu bir yaşam diyebilirim. Ama en çok da umutluyum. Biliyorum ki umut biterse yaşam da biter. Umut her sabah güneş doğduğunda onunla birlikte tekrar yeşermeli. 

Ben her geçen doğum günümde geçmiş günlerimi temize çekerim. Yeni umutlarla başlarım kalan günlerimi eskitmeye kaldığım yerden. Plaktan gelen güzel namelerle, sıcacık kahvemle temize çekiyorum yaşamımı. Bugün benim doğum günüm...