Ocak Yansımaları

Gelen yeni yıl hayatımıza biraz sert giriş yaptı. Her biri farklı analiz edilecek olaylar yaşıyoruz. Aslında benim bir kaç yıldır gözlemim, yılların ilk ayının insanlığa pek iyi gelmediği yönünde, Genelde tanıdık simaların ölüm haberleri ile başlar yeni yıllar. Böyle düşünerek belki de bu kötü günlerde kendimi gelecek aylara dair rahatlatıyorum. Yılın geri kalan aylarının daha iyi olacağına dair inancımı ayakta tutuyorum.

Aslında şöyle bir baktım geçmiş yıllara, ocak ayında kimleri yitirmişiz diye. Liste Uğur Mumcu ile başlıyor, Toktamış Ateş, Mehmet Ali Birand, İsmail Cem, Ferdi Özbeğen, Gaffar Okkan, Ahmet Mete Işıkara, Münir Özkul, Aydın Boysan, Hayrettin Karaca ilk akla gelenler. Son haber de benim eski yıllarda ölenleri listeye almadığım sınırlarımızın dışından Kobe Bryant ve kızından geldi. Seyrederken büyük keyif aldığım gerçek bir sporcuydu, üzüldüm. Liste saygın ve değerli  isimlerle uzayıp gidiyor,  yazıyı  daha fazla anma defterine dönüştürmek istemedim.. Her birini saygı ve rahmet ile anıyorum. Onlar toplumun ışığı oldular, ışıklar içinde uyusunlar.

İzmirliler olarak bir süredir depremle yatar kalkar olduk. Manisa sürekli sallanırken, Akdeniz de eşlik ederken,  Elazığ' dan kötü haber geldi. 17 Ağustos 1999' da gördüm depremin yıkıcı yüzünü. Anlatılması çok kolay değil o gecenin. En uygun ifade belki de şaşkınlık hatta şok olur yaşadığımız anlara dair. İnsan psikolojisini gerçekten çok zorluyor deprem anı ve sonrası yaşananlar. Hala o gece hissettiklerimi tam olarak yazmaya hazır hissetmiyorum kendimi, hatırladıkça yaşıyorum, gözümün öüne geliyor bitmeyen 48 saniye. Meğerse ne uzun süreymiş, bilmiyordum o güne kadar. 6.8 şiddeti duyduğumda eyvah dedim önce, sonraki tepkim kaç saniye sürmüş oldu. Oysa ki biliyorum saniyelerin farklı tanımlandığını Elazığ' da o gece. Sözün bittiği noktada deprem gerçek diyorum ve sabır diliyorum.

Aslında yıl ABD-İran atışmasıyla, savaş çıkacak mı endişesiyle başladı. Oysa ki böyle bir olayın olmayacağını uzmanlar çok iyi biliyordu. Savaşın savunulacak en küçük bir yanı yok. Çocuklar ölürken neresinden tutalım bu saçmalığın. Ölüm aslında yaşamın gerçeğinde var, bunu dinlerle ya da inandığınız herhangi bir fikirle ilişkilendirebilirsiniz. Sonucu değiştirmiyor yaklaşım noktanız, insan yaşamı bir şekilde son buluyor, en azından bizim yaşam dediğimiz çerçevede bulunmuyor bu hayatlar artık. Belki çok mantıksal bir yanı da yok, nefes alma eylemi neden biter. Eminim bunun bilimsel mantıklı açıklaması vardır, ancak benim şu anki derdim tüm nedenlerin ötesinde insan niye bir savaşta ölsün, ya da bir başkasının ölümüne sebep olsun. Ben savaşları hiç bir şekilde izah edemiyorum, etmek istemiyorum. En çok da çocuklara üzülüyorum, ölen çocuklara, ailesiz kalan çocuklara. 

Büyük üstad Nazım Hikmet'in aşağıdaki dizeleri anlatıyor savaş çocuklarını,

KIZ ÇOCUĞU

Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

Hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.
                                                (1956)

Bir de virüsümüz var, Korona virüsü bu aya dair. Daha ülkemizde görülmedi, ancak 18 ülkede görüldüğü ve hızlı yayıldığı görüşü varken, bir diğer görüş gripten her yıl ölenlerin bu sayının da ötesinde olduğu. İnsanoğlu en çok konuşmayı seviyor, uzman olup olmaması hiç farketmez konuşması için. Açıkçası çok alanım olan bir konu değil, sadece dünyada yaşayan bir fert olarak abartmadan endişeli izliyorum. Sorunun özü biraz daha hijyen konusundaki ihmalimiz. Maalesef toplum olarak bireysel temizliğimize gerekli özeni göstermiyoruz. Bu konudaki farkındalık,  adı ne olursa olsun bir takım virüsleri uzak tutmak için önemli ölçüde fayda sağlayacaktır.

Beni tanıyan sayın okuyucum bilir, kahveyi çok severim. Bundan dolayı da kahve mekanlarını sıkça tercih ederim. Otururken de etrafı gözlemlerim. Severim insana dair olanı. Yan masamda gençler var, ben de gencim de hani benden bir miktar daha az yaşamış bu dünyada diyelim. Konu evliliğe geldi, bak şimdi alanıma giriyorlar, vallahi kızımızın bu konudaki tavri bana mantıklı geldi. Kızımız öğretmen, doğu şehirlerimizden birinde. Oğlumuz ise Türkiye' nin epey bir batısında teknisyen. Aileleri İzmir' de, tanışalı da az zaman olmuş henüz. Oğlumuız aceleci, evlenmek istiyor. Aradaki mesafe kızımızı düşündürüyor, tayin olasığı da yokmuş yakın zamanda. Kızımız hem daha birbirimizi yeteri kadar tanıyamadık diyor, hem de ne zaman görüşeceğiz diyor. Kahvemi yudumlarken kızımızın güzel ve kırıcı olmayan ifadelerine kulak misafirliği yapıyorum, düşünceleri hoşuma gitti. Masalar çok yakın ne yapayım, yoksa dinlemek değil derdim. Dedikoducu biri değilim sayın okuyucum, yanlış anlaşılmak istemem.  Zaman sihirli sözcük, zaman çizecektir yazgınızı dedim, güldük hep birlikte. Kahve sıcak, biz sıcak.