Yüzleşme

Mesai saatlerini bitirip işten çıktığında günün yorgunluğunu  hissediyordu, hava kararmıştı. Canı çok sıkkındı bu akşam. Arkasına dönüp baktı anlamsızca sanki bir nefesin takip ettiğini düşünmüştü, sessizdi. Bunaldığını hissediyordu. İnsanlar, insanların yarattıkları kaos ve yaşananlar. Arabasına doğru yürürken çalışma hayatına alışamadığını, gördüklerinin sol yanını fena acıttığını düşündü. Okul yıllarının idealistliğini düşündü, sonra hayata dair o günkü fikirlerini. Dünyayı kurtarmaya hazırdılar o günlerde arkadaşları ile. Şimdilerde ne o arkadaşlar kaldı, ne de dünyayı kurtarabileceğine dair inancı. 

Arabasını çalıştırdığı anda bu gecenin farklı olacağını biliyordu,  karanlığa doğru sürmeye karar verdi. Her zaman çok severdi araba kullanmayı. Nostaljik şarkıların çaldığı radyo frekansında eski günleri hatırlatan şarkılar çalıyordu. Uzaklaşmak istediği insanlar mıydı, insana dair inancı mıydı, yoksa kendisi miydi o anda, sadece karışıktı hissettikleri. Eski şarkılar, eski günleri hatırlatıyordu. İlk kavgasını, ilk konseri, ilk aşkı, ilk aldatılışı, ilk gidişi. İlk olan ne varsa geçmişe dair sıraya dizilmişlerdi  bu gece, bir radyo kanalının şarkı listesinde. Oysa o anda düşünemediği, hayat kendi yolunu çiziyordu. Akması gerektiği gibi akıyordu. Bazen neşeli bazen hüzünlü.

Kahve içme alışkanlığı edinmişti geçip giden günlerinde. Canı fena halde kahve istedi gecenin karanlığında bilinmeze akan yolculuğunda.  Düşüncelerle ilerlediği yolda saat de epey ilerlemiş, gece yarısını geçmişti. Işıkları sönük yanan bir sabahçı kahvesi gördü. İçeri girdiğinde havanın soğuk olduğunu yeni hissettiğini farketti, gülümsedi. İçeride yarı tüten bir sobanın çevresinde bir kaç kişi oturmuş, kendi hallerindeydiler. Derin bir sessizlik hakimdi, herkesin sınırlı sayıdaki sözü bitmiş gibiydi. En acısından kahve istedi, hani kırk yıl hatırı olandan.

Her çektiğinde sigarasını tüketmekte hızlı, ama külünü boşaltmakta bir o kadar ağır davranan yüzü kederli olanını seçmişti, yakınına oturmak için. Sessiz adam kafasını kaldırıp,  daha önce  görmediği yabancı ziyaretç,ye baktı. Nerden geliyorsun, kimsin diye sordu merakla kahvenin kederli görünen müdavimi. 

-  Nerden geldiğinin ne önemi var ki nereye gittiğini bilmedikten sonra. Kendimden geliyor, kendime gidiyorum.

 Sohbet artık kaçınılmazdı, sessizliğin  büyüsü bozulmuştu bir kere. 

- Kaçıyor musun?

- Bilmiyorum.

- Kaçamazsın, yüzleşeceksin. Yaşam önce büyütür, fikirlerini olgunlaştırır, sonra senin olgunlaşan fikirlerinle seni yüzleştirir. Temelin sağlam mı, iyi öğrendin mi diye sorgular seni. Sana bunu sınayacak çevre oluşturur, bazen maddi imkan bazen de yetki verir. Fikirlerinin adamı mısın, yoksa başkalarının fikirlerini yansıtan bir figür müsün yaşamda.  Eğer fikirlerinin adamı isen bu kez sen sorgularsın yaşamı, kendini bir sabah kahvesinde ya da sahilde bulamayacağın cevapları ararken bulursun. Eğer inandıklarınla yaşadıkların çelişiyor ve sen rahatsızsanbu durumdan, sen olmuşsun demektir. 

- Peki bundan sonra ne olacak, ne yapmalıyım?

- Kim bilebilir ki bunu, yaşam akışını çizecek  yolunun ve sen bu akışta kendi rolünü belirleyeceksin. Kendini nasıl konumlandıracaksan bu yaşamda, onun sana sunduklarını yaşayacaksın.  Hadi yolun uzun, kahven bitti. Yol bekletmeye gelmez, geç oldu. Ne ilk yolcusun bu kahveden geçen, ne de son. Bu yolculuk ne senin ilk yolcuğun, ne de son. Geçmişte farklı yöntemlerle sorguladığın gibi yine sorgulayacaksın olan biteni. Yüzleşme yaşam boyu sürecek.

Döndüğünde sabah ilk ışıklarını cömertçe iletiyordu. Umut bu sabah bir kez daha doğmuştu yeni başlangıçlara, tazelenmişti yaşam.